Caravelas

Cheguei a meio da vida já cansada
De tanto caminhar! já me perdi!
Dum estranho país que nunca vi
Sou neste mundo imenso a exilada.
Tanto tenho aprendido e não sei nada.
E as torres de marfim que construí
Em trágica loucura as destruí
Por minhas próprias mãos de malfadada!
Se eu sempre fui assim este mar morto:
Mar sem marés, sem vagas e sem porto
Onde velas de sonhos se rasgaram!
Caravelas doiradas a bailar...
Ai quem me dera as que eu deitei ao mar!
As que eu lancei à vida, e não voltaram!.. .
Byłem w połowie życia a już zmęczony
Przeszedłem wiele tak zgubiony już
Przez ten nieznany kraj i nie widziany
W tak wielkim świecie pełnym emigrantów.
I choć uczyli mnie nic dalej nie wiem
I choć stawiałem z kości-słoniowej wieże
W tragicznym tym szaleństwie wszystko zniszczono
I to na moje własne ręce zrzucono.
I zawsze byłem jak to morze martwe
Bez prądów, bez fali i bez portów
Gdzie marzenia porwane – niczym żagle!
Karaweli złocistych taniec w nim...
Jak długo tym, co w morze opuszczałem!
Spuszczałem ich do życia, lecz nie wrócili!